امشب وقت نماز مغرب و عشاء موسسه بودم, من بودم و سه تا از بچه ها (ا.ش. ؛ ش.ر. ؛ ح.ش.) , خوب, اولش رفتم توی حیاط اذان گفتم و بعدش هم رفتم طبقه بالا و اقامه رو بلند خوندم و نماز رو شروع کردم. برخلاف انتظار, بچه ها توجهی به اقامه نماز نکردند و در اتاق مجاور جمع شدن و شروع کردند به حرف زدن درباره موضوعاتی مثل ایکس باکس و بازی های رایانه ای و از این قبیل حرفا...
اما تا اینجاش توصیف مکان و زمان بود اما اصل حرفم: یکی از آیات قرآن کریم می فرماید: ( ان الله و ملائکته یصلون علی النبی, یا ایها الذین آمنوا صلوا علیه و سلموا تسلیما) , این آیه می فرماید که خود خداوند متعال و همه ملائکه (و به تبع آن همه انبیا و شهدا و صدیقین) بر رسول خدا, محمد مصطفی درود و سلام میفرستند و سپس ((مومنان)) را دعوت می کند که شما نیز بر ایشان سلام و درود بفرستید. یعنی اینکه همه عالم وجود و همه ذرات هستی و حتی خود خداوند متعال نیز بر رسول گرامی اسلام درود میفرستند و مومنان و سایرین نیز اگر میخواهند از این قافله عقب نمانند و از این فیض محروم نمانند به تبعیت از الله و ملائکه بر ایشان سلام و درود فرستند. اینم از مقدمه بحث.
حالو! دقت کنید: هرگاه وقت اذان میشود, درهای رحمت الهی گشوده می گردد و فضای عالم معنا تغییر میکند و همه موجودات متوجه خداوند متعال می شوند و از آن معدن نامتناهی طلب فیض و رحمت و کمال و نور و رشد میکنند. لذا در این ساعات معنوی بعد از اذان که همه موجودات و حتی در و دیوار اطرافمان متوجه خدا هستند؛ این از نهایت غفلت ماست که از این قافله نور جا بمانیم و چون افراد به خواب رفته و چون کرمی که در تار ظلمت تنیده به دور خود سرگردان است باشیم. اذان که گفته شده شخص اول عالم یعنی مهدی (عج الله تعالی فرجه الشریف) قامت به نماز میبندند و به تبعیت از ایشان همه اولیاء الهی و صدیقین و عارفان و مومنان و نمازگزاران در مساجد و منازل رو به سوی پروردگار می کنند و آنکس که ازین لحظات غفلت کند, چون وامانده ای تنها از دیگران و عقب مانده ای از خیل عاشقان در زیان و خسران باقی می ماند و ایکاش بفهمد که این بی توجهی به قیمت بی پشت و پناه شدنش تمام میشود چراکه اگر از همه ذرات عالم هستی و از شخص اول عالم وجود عقب ماندی , چه بسا بواسطه سنت های الهی آنها نیز تو را در عرصه های مختلف فردی, خانوادگی, اجتماعی, اقتصادی, عاطفی, روانی و غیره و مهم تر از همه, عرصه های سهمناک اخروی تنها بگذارند که به قول معروف کبوتر با کبوتر , باز با باز.... یعنی که تو که با ما نبودی و همراهی ما نمیکردی و توجهت به امور کم ارزش و حتی بی ارزش معطوف بود ؛ اینک چه انتظاری داری که از توجه و حمایت پرورگار برخوردار باشی تا ساز و کار و اسباب عالم دنیا را در جهت حمایت از تو و کمک به مشکلات تو در همه این عرصه های گوناگون همراه نماید که در قرآن کریم فرموده: عاقبت و سرانجام خوش مختص پرهیزکاران است...
لذا شمایی که داری این یادداشت رو میخونی اگه خودت رو نخبه میدونی و یا در مسیر نخبگی و یا دوست داری نخبه بشی , بدون که با این وضع نگرش این دوستان ما به خود و خدا و هستی ؛ این نخبگی بی سرانجام است و بقول معروف: این ره که تو میروی به ترکستان است! همین!
